Een imposante reus met een stevig chassis, aandrijving op de achterwielen, meestal een krachtige V8-motor onder de motorkap en een luxueus interieur. Wat kan een echte liefhebber van klassieke Amerikaanse auto's nog meer verlangen? Als je deze wensenlijst hebt, dan zit je goed bij de Cadillac De Ville, Fleetwood Brougham en Fleetwood Limousine.

Neem bijvoorbeeld de generatie die in 1977 werd geïntroduceerd. Deze auto's zijn ware vlaggenschepen van de topdivisie van General Motors, hoewel ze technisch gezien wel wat aandachtspunten hebben.

Introductie van de De Ville en Fleetwood

Het klinkt bijna grappig als we zeggen dat deze Cadillacs ontstaan zijn uit een proces van verkleining. Voor het modeljaar 1977, wat gelijk staat aan het midden van 1976, werden de sedans aanzienlijk kleiner en verloren ze honderden kilo's aan gewicht. General Motors gaf toe aan de Amerikaanse emissievoorschriften, waarbij de staat Californië voorop liep.

Het design van de De Ville en zijn luxueuze broer Fleetwood werd aanvankelijk niet erg enthousiast ontvangen, maar dat veranderde na twee jaar, toen de ontwerpers de carrosserie grondig aanpakten. Het resultaat zou bijna een decennium lang vrijwel onveranderd blijven, om vervolgens nog een facelift te ondergaan.

Kleiner en lichter

Met als doel het brandstofverbruik te verlagen, deden de ingenieurs er alles aan om overbodig staal en andere materialen die het gewicht negatief beïnvloedden te verwijderen. Op die manier slaagden ze erin om het gewicht onder de twee ton te brengen.

Hoewel de De Ville en Fleetwood compacter waren in vergelijking met hun voorgangers, waren ze nog steeds aanzienlijk qua afmetingen. Ook voor hun zesliter V8-motor, die overigens maar een bescheiden vermogen leverde, hoefden ze zich niet te schamen. Als alternatief bood Cadillac een echte dieselmotor uit de stal van Oldsmobile aan, met een inhoud van 5,7 liter en gebaseerd op een benzineblok. Het aandrijfsysteem werd afgestemd op de zwaardere belastingen die zo'n zelfontbrander intern te verduren krijgt, maar desondanks viel de duurzaamheid enigszins tegen.

Technische uitdagingen en onconventionele keuzes

Opvallend was het feit dat vanaf 1980 een zescilinder motor van Buick op het programma stond, met een bescheiden inhoud van slechts 4,1 liter. Dit was eigenlijk te klein bemeten voor deze grote auto's.

Als nieuwigheid voerde Cadillac gedurende dat jaar geavanceerde cilinderuitschakeling in op de 6.0 motor. Deze V8-6-4, uitgerust met brandstofinjectie, paste het aantal werkende cilinders aan op basis van de vermogensbehoefte, dankzij een aantal sensoren.

De elektronica in auto's bevond zich echter nog in de beginfase en deze Cadillacs bezorgden zowel hun eigenaars als garages de nodige problemen. Na slechts één jaar besloot de fabrikant deze motor alweer te schrappen, behalve voor de Limousine, die als te zwaar werd beschouwd voor de nieuwe 4.1 V8.

In feite gold hetzelfde voor de De Ville en de Fleetwood Brougham, maar dat leek de directie weinig te interesseren. Ondertussen bleef de ouderwetse 6.0 V8 met carburateurs alleen nog beschikbaar op een chassis voor carrosseriebouwers, die bijvoorbeeld rouwauto's of extra ruime limousines bouwden.

Cadillac De Ville en Fleetwood Brougham: evolutie en veranderingen

Het assortiment van zowel de De Ville als de Fleetwood Brougham omvatte ook een Coupé, waarbij de laatste een zijruitje had met een kleiner formaat dat was opgenomen in de vinyl dakbedekking. De Fleetwoods onderscheidden zich sowieso door meer chroom en een luxueuzer interieur, met bijvoorbeeld gestikte bekleding.

In 1984 trok Cadillac de fullsize De Ville uit de markt om plaats te maken voor een veel efficiënter (oftewel kleiner) model met voorwielaandrijving en een gebrek aan charisma. De Fleetwood Brougham bleef echter voortbestaan en werd zelfs regelmatig doorontwikkeld. Zo werd de 4.1-motor vervangen door een 5.0 V8 die van Oldsmobile afkomstig was, en werden er elk jaar verschillende detailverbeteringen doorgevoerd.

Vanaf de tweede helft van 1986 werd het woord Fleetwood weggelaten uit de modelaanduiding. De Brougham had zijn eigen klantenkring en Cadillac wilde hem duidelijk niet missen, daarom kreeg hij voor het modeljaar 1990 een zichtbare update.

Brandstofkeuzes en rijervaring

Het is goed om te weten dat Cadillac de dieselvarianten van de De Ville en Fleetwood niet naar Europa exporteerde, wat eigenlijk geen groot gemis is. Alle benzinemotoren draaien zonder problemen op LPG, dus dat is de beste keuze als je zo zuinig mogelijk wilt rijden. Zo'n gastank neemt slechts een klein stukje van de enorme kofferbakruimte in beslag.

Het rijden met een traditionele Cadillac vereist een bepaalde instelling: laat de haast maar varen. De zachte vering, indirecte besturing, ballonbanden en de relaxte motoren zorgen er vanzelf voor dat je rustig rijdt. In dat opzicht kunnen de bescheiden 4.1-motoren hun taak goed vervullen, ook al worden ze vaak belachelijk gemaakt binnen de Cadillac-gemeenschap. Als je de ultieme aandrijving wilt, kies dan voor een 6.0 uit 1979/1980 of een latere 5.0.

Waar moet je op letten bij de aanschaf van een Cadillac?

De De Ville en vooral de geliefde en iets duurdere Fleetwood omringen je met allerlei luxe, inclusief climate control en opties zoals een automatisch dimmende binnenspiegel en cruise control. Helaas geldt ook dat hoe meer van deze verwennerijen, hoe groter de kans op storingen, en dat kan soms een uitdaging zijn om op te lossen, met bijbehorende kosten als je het laat repareren.

Deze modellen behoren niet tot de beste in de geschiedenis van Cadillac. Wees voorzichtig met verwaarloosde exemplaren, want die kunnen uitmonden in een financieel drama. Als je begint met een gezond exemplaar, hoef je je wat dat betreft geen zorgen te maken, want afgezien van af en toe onaangename verrassingen vallen de onderhoudskosten en onderdeelprijzen erg mee. Dan geniet je van een echte topklasse ervaring.