Nog altijd vormt hij het mikpunt van spot. Iedereen associeert de Alfa Romeo Alfasud (1972-1984) met corrosieperikelen, terwijl de vele kwaliteiten van het concept daarmee ondergesneeuwd raken. Dood- en doodzonde, maar gelukkig groeit de laatste jaren de erkenning van deze ragfijne voorwielaandrijving met zijn roffelende boxermotor. Wie hem zijn herkansing gunt, gaat gegarandeerd genieten.

Corrosieproblemen

Alfa Romeo-dealers uit de jaren zeventig zullen nu nog sidderen wanneer de naam Sud valt. Hij maakte de uitspraak ‘roest al in de folder’ legendarisch. Garages moesten ontelbare verontwaardigde klanten temmen en minstens evenveel mensen er wanhopig van proberen te overtuigen dat ‘dit modeljaar de roestpreventie toch echt onder controle is’.

De fabriek ondernam daartoe inderdaad actie, maar dat pakte niet altijd even gelukkig uit. Hoe kon een gerenommeerd merk, dat in kwaliteitsstreven nauwelijks onderdeed voor de Duitse mentaliteit, zo de fout in gaan?

De anekdotes over de Alfasud tieren welig, maar we houden het beknopt, want het heeft geen zin de zoveelste te zijn die alle aandacht op zijn tekortkomingen richt. Laten we vooropstellen dat vrijwel alle autofabrikanten destijds worstelden met corrosiemisère, alleen spande Alfa’s eerste voorwielaandrijver door ongunstige omstandigheden de kroon.

Productie in Napels

De kiem van de ellende school in het feit dat men, om flinke subsidiebedragen van de Italiaanse regering op te strijken, de productie in het arme en door hoge werkloosheidscijfers geteisterde Zuid-Italië liet plaatsvinden. Hier bouwde men een nieuwe fabriek op het voormalige terrein van Alfa Romeo Avio in de buurt van Napels, waarbij het vliegveld tot testbaan werd omgevormd.

Slechts een deel van de boeren en werklozen kon men aan werk helpen. Totaal onervaren met de geavanceerde fabricagemethoden en bovendien ongemotiveerd sloegen zij bij de minste of geringste tegenslag op tilt en brak er een staking uit. Het verhaal gaat dat gedurende de Sud-levenscyclus de productie meer dan 700 keer stagneerde.

Afnemende belangstelling

Draaiden de banden wel, dan stapelden de fouten en slordigheden zich op. Onderdelen werden vergeten en soms had men er ‘door omstandigheden’ geen trek in de koets fatsoenlijk in de primer te zetten alvorens deze zijn definitieve laklaag ontving. Kon Alfa Romeo de vraag naar de Sud aanvankelijk niet bijhouden, de belangstelling voor de conceptueel interessante auto zakte weldra in en de geplande aantallen werden op geen stukken na gehaald.

Pas in de latere jaren kreeg men enige grip op de excessieve roestvorming die de Alfasud zo berucht maakte. De belangstelling van het publiek bleef echter matig, ofschoon de totale verkopen uiteindelijk nog op ruim 700.000 uitkwamen.

Het doordachte totaalpakket van de Alfasud

Behalve de kwaliteit stak het totaalpakket van de Alfasud, de auto die bij Alfa Romeo voor volume moest gaan zorgen, doordacht en vooruitstrevend in elkaar. Om ruimte te winnen in het interieur verschaften de ontwerpers hem voorwielaandrijving, met als krachtbron een mooi platte boxermotor, welke een lage neus en dus een fraaie aerodynamica mogelijk maakte.

Vier schijfremmen en een onder de achterbank geplaatste tank vormden essentiële elementen op veiligheidsgebied. De pers roemde het riante interieur inclusief het in hoogte verstelbare stuur, het comfortaanbod en de uitstekende wegligging. Kritiekpuntjes betroffen de ietwat karig afgewerkte cabine en de beperkte trekkracht ‘onderin’ van de 1.2-motor. Op beide zou Alfa Romeo niet veel later een antwoord bieden.

Alfa Romeo Alfasud ti

Als eerste variant diende in 1973 de sportief aangeklede ti zich aan, met twee in plaats van vier portieren en enig spoilerwerk. Hij was gezegend met rembekrachtiging, meer motorvermogen en, aanvankelijk optioneel, een vijfversnellingsbak.

Giardinetta

Met de L (Lusso) waardeerde men het jaar daarna de gewone Alfasud op en in 1975 werd de Giardinetta geboren, een driedeurs stationwagon met de mogelijkheid een volstrekt vlakke laadvloer tot aan de voorstoelen te creëren. Erg veel populariteit verwierf dit type evenwel niet.

Stap voor stap voerde Alfa Romeo verbeteringen door aan de reeks, waarbij de vijfbak oprukte. Motorvarianten van 1,3 en 1,5 liter deden in 1977 respectievelijk 1978 hun intrede en ondertussen begon het programma aardig uit te dijen.

Nuova

Bij het aanbreken van het nieuwe decennium verraste de Sud het publiek met een drastische facelift, voldoende om het label ‘Nuova’ opgeprikt te krijgen. De vele zware carrosserieaccenten, met inbegrip van de voortaan kunststof bumpers, sprongen samen met het totaal vernieuwde interieur het meest in het oog.

Aan de roep om een achterklep gaf Alfa Romeo pas in 1981 gehoor; aanvankelijk alleen op de tweedeurs en pas later op de vierdeurs. Het maakte de Giardinetta min of meer overbodig en deze verdween.

Alfa Romeo Alfasud Sprint 1.5 qv

Dat de jaren begonnen te tellen, belette het merk niet de rappe Ti 1.5 Quadrifoglio Verde uit te brengen. Met het arriveren van de Alfa 33 in 1983 startte de grote opruiming en in het jaar daarna rolden de laatste Suds de fabriek uit.

Beschikbaarheid, onderhoud en reparaties

Het is lastig om tegenwoordig nog een goede Alfasud te vinden. Toch duikt er hier en daar best een exemplaar op, vooral wanneer je het niet schuwt de Zuid-Europese markt (digitaal) af te struinen. Vanzelfsprekend zijn de beste exemplaren overgebleven en wanneer je er zo een verwent met een gedegen anti-roestbehandeling en binnen slapen, valt er langdurig een berg plezier aan te beleven, niet in de laatste plaats op het asfalt.

De grommende boxermotor die zo heerlijk aan het gas hangt en graag in toeren klimt, het lage zwaartepunt, het formidabele weggedrag en de scherpe besturing, ze maken de Sud het Alfa Romeo-beeldmerk waardig.

Technisch is de auto beslist niet overgevoelig en het onderhoud blijft qua frequentie en kosten keurig binnen de perken. Voor de sleutelaar levert het geheel eigenlijk geen onoverkomelijkheden op. Dus… probeer eens iets aparts, met bakken karakter en een lekker ondeugend tintje.